Najwięcej zastrzeżeń mam w odniesieniu do wątku fabularnego. Zarówno pomysł na scenariusz, jak i sposób przedstawienia kolejnych wydarzeń nie są najwyższych lotów. Poznawanie historyjki o Kratosie, który złamał przysięgę daną Aresowi, zostaje uwięziony przez Furie, a w końcu i tak musi postawić na swoim, przez większą część gry nie stanowi głównej motywacji do spędzania czasu z nową odsłoną. Mało tego, fabuła przez pierwsze pięć godzin (czyli mniej więcej 50% gry) daje o sobie znać dosłownie kilka razy, a dialogi stanowią bardzo rzadki przerywnik. Oczywiście God of War nigdy nie było serią nastawioną na głębokie wywody napotykanych postaci i kilkuminutowe dysputy (przynajmniej w moim odczuciu), ale w przypadku Wstąpienia nie opuszczało mnie wrażenie, że moim działaniom brakuje motywacji. Teoretycznie idę przed siebie z jakiegoś powodu, ale gra bardzo rzadko mi o tym przypomina.

Czy to źle, czy dobrze – oceńcie sami, ale decydując się na formułę, jaką oferuje prequel, spodziewałem się czegoś innego. Liczyłem na historię, która pokaże mi Kratosa od nieznanej strony, bardziej ludzkiej. W ostateczności otrzymałem miałką fabułkę ze znanym bohaterem, który różni się od wcześniejszych wcieleń jedynie tym, że jest mniej gniewny. Szkoda.
Na szczęście słabą kondycję scenariusza Wstąpienie nadrabia tym, co najistotniejsze, czyli systemem walki. Fani serii łapiąc za pada poczują się jak w domu, ponieważ w przypadku potyczek Kratos jest konserwatystą nieskorym do wymyślnych eksperymentów. Nieodzowne Ostrza Chaosu są tutaj jego główną bronią, zaś znajdowane na drodze/odbierane wrogom włócznie, tarcze, miecze, młoty etc. są jedynie dodatkiem, bez których w praktyce można sobie świetnie poradzić. Czasem stanowią miłe urozmaicenie i da się nimi cisnąć na odległość, ale dwa krótkie ostrza na łańcuchach to podstawowe narzędzia zbrodni, bez których Kratos daleko by nie zaszedł.