Z małym poślizgiem, ale tytuł w końcu do nas trafia, od początku starając się wywrzeć wrażenie produkcji wysokobudżetowej, chełpiącej się choćby wykorzystywaniem zaawansowanego silnika CryEngine 3, poprawiającej niedoróbki starszego brata.

Tak rzeczywiście jest – ładniej, lepiej, bardziej dopracowanie – ale niestety w tym przypadku jest to wciąż za mało, aby stworzyć wysoce angażującą grę. W przypadku wybitnych tytułów często zdąża się mówić, że produkt finalny jest czymś więcej niż tylko sumą składowych części, a drugiemu Sniperowi, o dziwo, udało się osiągnąć efekt zgoła przeciwny.

Historia, która ciągnie nas przez kolejne misje na papierze zdaje się wciągająca i dobrze zaaranżowana. Główny wątek odzyskania broni biologicznej poprzetykany jest sprawami osobistymi, retrospekcjami i dywagacjami na temat istotności rozkazów względem życia żołnierzy. W dość wiarygodny sposób prowadzi gracza do różnych miejsc na świecie. Wszystko jednak oparte jest w dużej mierze o konwersacje między bohaterami, a te niestety napisane są kiepsko. Klisza goni kliszę, buńczuczny bełkot goni buńczuczny bełkot, co w rezultacie powoduje, że ciężko ogląda się przerywniki filmowe. Zaskakująco pozytywny wpływ na grę miało ich szybkie przewijanie.

Sniper: Ghost Warrior 2 bardzo dużo wspólnego ma z serią Call of Duty, w tym aspekcie, że obie gry są tunelowymi strzelankami prowadzącymi nas od starcia do starcia, bardziej bazując na spektakularnym ich przedstawieniu niż na swobodzie gracza. O ile w przypadku pierwszej części inspiracje konkretnymi misjami z Modern Warfare były widoczne gołym okiem, tak kontynuacja stara się wyjść na swoje, co w dużej mierze jej się udaje.

Dość krótką, zaledwie kilkugodzinną, kampanię w grze będziemy dzielić między trzy różne podejścia do rozgrywki. Czasem towarzyszyć będzie nam kolega dyktujący zachowanie, wskazujący cele i raczący dobrym słowem po udanym strzale. Innym razem radzić będziemy musieli sobie sami, przedzierając się od jednego stanowiska strzeleckiego do drugiego, po drodze po cichutku eliminując lub unikając żołnierzy. Wreszcie położymy się plackiem na brzuchu w miejscu z widokiem na obszar zajęty przez wroga, którego ściągać trzeba jednego po drugim, albo oczyszczając teren dla siebie, albo asekurując zaangażowanych w walkę kompanów.

Wszystkie te elementy, choć regularnie powtarzane, nie nudzą się z dwóch względów. Po pierwsze dlatego, że gra nie jest zbyt długa i zanim zdążą się nam przejeść, w zasadzie dobrniemy do końca tytułu. Z drugiej strony są one wykonane solidnie i przemieszane ze sobą na tyle umiejętnie, że kiedy jedna rzecz zaczyna nam wadzić, gra daje nam odskocznię. Najbardziej do gustu przypadło mi oczyszczanie terenu z patrolujących go wrogów, bo wtedy zdany byłem na własną intuicję – musiałem czekać aż wrogowie odwrócą się do siebie plecami albo pójdą w ciemny kąt czy też próbować jedną kula powalić dwóch stojących na jednej linii. Wszystkie pozostałe elementy gry są tak mocno oskryptowane, że często będziemy mieli poczucie oglądania akcji, a nie uczestniczenia w niej.

Rozmiar gry ma paradoksalnie jeszcze jedną zaletę. Sniper: Ghost Warrior 2 jest na tyle krótki, że spokojnie można do niego podchodzić dwa razy. Ja wybrałem opcję pierwszy raz ze wspomaganiem celowania, drugi bez. Na normalnym poziomie trudności będziemy świadomi wszystkich czynników wpływających na celność naszego strzału – naszej pozycji, rytmu serca, siły i kierunku wiatru czy odległości – ale gra podpowiada nam, jaki wpływ ma to trajektorię lotu kuli, efektywnie nie zmuszając gracza do analizowania czegokolwiek. To zmienia się na najwyższym poziomie trudności, a praktyka wyniesiona z pierwszego przejścia pozwoliła mi zachłystywać się swoimi umiejętnościami za drugim. Szkoda tylko, że wiatr wieje zawsze tak samo, a przeciwnicy stoją w tym samym miejscu.